Ik heb een boek gelezen van Evi Hanssen. 'Ergens onderweg' heet het.

Het gaat over een zeilreis die zij heeft gemaakt en zij kan op een geweldige manier geleerde lessen beschrijven. 

Eén van de lessen heet "wees een buiger, geen breker."

Ik vind het een mooie eye-opener, want onze maatschappij 'houdt van brekers.' J

e bent sterk, je komt voor jezelf op, hebt een duidelijke mening, een helder plan en zal hier niet van afwijken... koste wat het kost, want dán ben je een doorzetter, dán ben je een succesvol iemand.

En wanneer je dan breekt (hetgeen vaak een logisch gevolg is) en wellicht in een burn-out komt, ben je vaak zwak, kwetsbaar, heb je teveel hooi op je vork genomen en stop je met je plan, doordat het toch onhaalbaar lijkt te zijn.

Maar wat is de definitie van 'sterk zijn?'

Is dat koste wat het kost doorgaan met die weg van je plan, je eigen grenzen overgaan en niet meer objectief kunnen kijken naar het proces?

Door te leven als een 'breker' mis je alle pret tijdens de weg er naar toe.

Ik denk dat 'sterk zijn' JUIST de buigzaamheid is om je plan je bereiken. 

Om het meeste uit je leven te halen, zul je alle opties open moeten houden en soepel blijven in je denken, want vaak loopt het anders dan gepland.

Wanneer je kunt buigen, met je plan voor ogen, maar een andere weg naar je einddoel kunt zien; dan is de kans veel groter dat je de finish zult halen.

Zie je buigzaamheid als vriend, niet als vijand.

Zie je buigzaamheid als kracht, niet als zwakte.